W Polsce powtarzają się groźne przypadki naruszeń wolności słowa: osoby niezadowolone z pracy dziennikarzy fizycznie atakują pracowników mediów:
pierwszego sierpnia na Przystanku Woodstock w Żarach ochroniarze pobili dziennikarza TVN24 Artura Zakrzewskiego, gdy interweniował w obronie uczestnika imprezy;
18 lipca Krzysztof Sadowski, reporter Radia Merkury, dostał w twarz od radnego miasta Ostroróg w odpowiedzi na pytanie o łapówkarstwo burmistrza;
8 czerwca proboszcz parafii w Miłkowicach w woj. wielkopolskim pobił trzy dziennikarki- Agatę Szczepaniak-Kamińską, Iwonę Kujawę i Annę Zawadkę za to, że pytały go o konflikt z parafianami.
30 maja w restauracji SLD w Warszawie Adam Tuchliński, fotoreporter Newsweeka, został pobity za zrobienie zdjęć b. ministra zdrowia Mariusza Łapińskiego i jego zastępcy, Aleksandra Naumanna.
CMWP SDP przypomina o odpowiedzialności karnej za takie czyny. Art. 43 prawa prasowego stwierdza: "Kto używa przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia dziennikarza do opublikowania lub zaniechania opublikowania materiału prasowego albo do podjęcia lub zaniechania interwencji prasowej - podlega karze pozbawienia wolności do lat 3".
Takie przestępstwa muszą być ścigane przez prokuraturę z urzędu. Stanowisko prokuratora rejonowego w Turku, który umorzył dochodzenie w sprawie pobicia w Miłkowicach, ponieważ "dziennikarki swoim zachowaniem mogły w sposób niekoniecznie zamierzony pośrednio sprowokować księdza do takiego zachowania", jest nie do przyjęcia.
Prokurator generalny powinien zadbać o wypełnienie swojej obietnicy, złożonej w Sejmie, iż nie dopuści do walki z dziennikarzami, ponieważ "patrząc na ręce trzem pozostałym władzom, wypełniają oni rzeczywiście doniosłą, pożyteczną rolę".
Odpowiedzialność osób publicznych za fizyczne ataki na dziennikarzy powinna być przy tym szersza od odpowiedzialności prawnej zwykłych obywateli; osoby te zdają sobie bowiem sprawę z kluczowej roli mediów w urzeczywistnianiu demokracji.